Συγκριτικά μεγέθη των Πλανητών του Πλανητικού μας συστήματος
Ουρανός
Δορυφόροι
Οι 5 μεγαλύτεροι και πρώτοι που ανακαλύφθηκαν, κατά σειρά
απόστασης από τον Ουρανό είναι: η Μιράντα, η Άριελ, ο Ουμπριέλ,
η Τιτάνια και ο Όμπερον.
Άλλοι δορυφόροι του είναι: Δυσδαιμώνα, Κορδελία, Οφηλία,
Κρεσίντα, Μπιάνκα, Κιούπιντ, Μαμπ, Στέφανο, Τρίνκουλο,
Μάργκαρετ, Σέτεμπος, κ.α. ?
Ο Ουρανός διαθέτει ένα σύστημα από δέκα δακτυλίους.
Ο έβδομος πλανήτης από τον Ήλιο είναι ο Ουρανός. Ο Ουρανός βρίσκεται στην
διπλάσια απόσταση από τον Ήλιο από ότι ο Κρόνος και έχει την μισή σχεδόν μάζα
από τον γειτονικό του πλανήτη. Αυτοί οι δύο λόγοι κάνουν την παρατήρηση του
Ουρανού από την Γη με γυμνό μάτι σχεδόν αδύνατη, ενώ η παρατήρησή του με
κιάλια ή τηλεσκόπιο είναι εφικτή αν και δύσκολη. Αυτός είναι και λόγος που ο
Ουρανός άργησε να ανακαλυφθεί και μόλις το 1781 ο Βρετανός αστρονόμος
Herschel τον εντόπισε. Ο Ουρανός εμφανίζεται ως ένας δίσκος με ένα
γαλαζοπράσινο χρώμα το οποίο οφείλεται στο εξωτερικό στρώμα της ατμόσφαιράς
του, στο οποίο υπάρχει μεθάνιο, το οποίο απορροφάει το ερυθρό τμήμα του
φάσματος της ακτινοβολίας του ηλιακού φωτός που προσπίπτει στην πάνω της.
Πρόκειται για έναν ακόμη γίγαντα αερίων, ο οποίος όμως εμφανίζει πολλές
τόσο διαφορές όσο και ιδιαιτερότητες σε σχέση με τους υπόλοιπους Δίιους
πλανήτες. Η δομή του πλανήτη είναι διαφορετική από αυτήν του Δία και του
Κρόνου. Στον Ουρανό δεν παράγεται ενέργεια όπως στους άλλους πλανήτες και
αυτό εξαιτίας της διαφορετικότητας στο εσωτερικό του. Πιστεύεται πως στο κέντρο
του βρίσκεται ένας μικρός συμπαγής πυρήνας πέτρας και πάγου, γύρω του όμως ο
μανδύας διαφέρει από τους άλλους πλανήτες. Στον Ουρανό, συνίσταται από
χημικούς πάγους, νερό, αμμωνία και πάγο μεθανίου. Καθώς ανεβαίνουμε πιο
πάνω, υπάρχει ένα υγρό περίβλημα από υδρογόνο, ήλιο και μεθάνιο, το οποίο
αποτελεί και τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρα του πλανήτη καθώς η πίεση
και η θερμοκρασία ελαττώνονται προς τα επάνω, μεταπίπτει βαθμιαία από την
υγρή στην αέρια φάση. Τέλος, στο πάνω μέρος της ατμόσφαιρας του πλανήτη
συναντάμε σύννεφα με παρόμοια σύσταση όμως εδώ υπάρχει μεγάλο ποσοστό
μεθανίου το οποίο και δίνει το χρώμα στον Ουρανό.
Μία από τις διαφορές του από τους άλλους πλανήτες είναι η μεγάλη κλίση του
άξονα περιστροφής του, η οποία είναι σχεδόν κάθετη σε σχέση με τους άξονες των
άλλων πλανητών. Εμφανίζει μία κλίση 98 περίπου μοιρών, με συνέπεια κατά την
περιστροφή του γύρω από τον Ήλιο να έχει εστραμμένο προς αυτόν τον πόλο του
και όχι τον ισημερινό. Ακόμη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του κατά την φορά
των δεικτών του ρολογιού και όχι αντίθετα όπως συμβαίνει στην Γη και στους
άλλους πλανήτες. Πρακτικά τα παραπάνω σημαίνουν ότι αν κάποιος μπορούσε να
βρεθεί στον Ουρανό αυτό που θα παρατηρούσε είναι οι τεράστιες μέρες και νύχτες,
οι οποίες στους πόλους διαρκούν λίγες δεκαετίες και έναν Ήλιο ο οποίος αναττέλει
από την Δύση και δύει στην Ανατολή.
Όπως και οι υπόλοιποι αέριοι γιγάντιοι πλανήτες έτσι και ο Ουρανός
περιστρέφεται γρήγορα γύρω από τον εαυτό του, σε μόλις 17 ώρες και 15 λεπτά,
ενώ εξαιτίας της μεγάλης απόστασης από τον Ήλιο, κάνει μία πλήρη περιφορά γύρω
του σε 84 γήινα χρόνια. Άνεμοι κάνουν την εμφάνισή τους και στον Ουρανό και
μπορούν να φτάσουν τα 580Km/h αλλά μεγάλες θύελλες όπως αυτές που
συμβαίνουν τόσο στον Δία όσο και στον Κρόνο δεν έχουν παρατηρηθεί καθώς
επίσης και η ζώνωση, η οποία είναι περισσότερο εμφανής στον Δία από τον Κρόνο
δεν φαίνεται να υπάρχει στον Ουρανό.
Ένα ακόμη από τα παράξενα του Ουρανού στοιχείο και ίσως πιο παράξενο από
κάθε στοιχείο οπουδήποτε πλανήτη του συστήματός μας, είναι το ιδιόμορφο
μαγνητικό του πεδίο. Δεδομένου ότι απουσιάζει το μεταλλικό υγρό στρώμα
υδρογόνου το οποίο δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο σε Δία και Κρόνο δεν ανέμεναν
οι επιστήμονες ότι θα υπάρχει στον Ουρανό ισχυρό μαγνητικό πεδίο. Η αποστολή
όμως του Voyager II, που το 1986 πέρασε πολύ κοντά από τον Ουρανό αποκάλυψε
μεταξύ άλλων ότι ο πλανήτης διαθέτει μαγνητικό πεδίο σχεδόν τόσο ισχυρό όσο το
γήινο. Το παράδοξο δεν είναι μόνο η ύπαρξη του μαγνητικού πεδίου αλλά και η
θέση του καθώς αυτό φαίνεται να μην διέρχεται από τους πόλους αλλά να
βρίσκεται σε γωνία 60 μοιρών κάτι που κάνει τους επιστήμονες να πιστεύουν ότι
ίσως ο πλανήτης να βρίσκεται σε περίοδο αντιστροφής του μαγνητικού του πεδίου
κάτι το οποίο έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν στην Γη. Τέλος
αξιοσημείωτο είναι, όσων αφορά το μαγνητικό πεδίο του Ουρανού, το γεγονός ότι
αυτό δεν διέρχεται από το κέντρο του. Χωρίς αμφιβολία το μαγνητικό πεδίο του
Ουρανού είναι πολύ παράξενο και φαίνεται πως έχει δημιουργηθεί κάπως μέσα
στον παγωμένο μανδύα του. Παρόλα αυτά μία απάντηση επιστημονικά αποδεκτή
και πιστευτή δεν έχει ακόμη δοθεί.
Τέλος, ο Ουρανός διαθέτει ένα σύστημα δακτυλίων και δορυφόρων, οι γνώσεις
μας για τα οποία προέρχονται κυρίως από την διαστημοσυσκευή Voyager II, η οποία
το 1986 κατέγραψε 13 νέους δορυφόρους και ανέβασε τον συνολικό αριθμό στους
18, αφού οι 5 μεγαλύτεροι ήταν ήδη γνωστοί. Σήμερα είναι καταγεγραμμένοι 29
δορυφόροι του Ουρανού, στους οποίους έχουν δοθεί ονόματα από χαρακτήρες
θεατρικών έργων του Σαίξπηρ. Ο μεγαλύτερος δορυφόρος του είναι η Τιτάνια (με
διάμετρο 1580Km) ενώ ο πιο παράξενος ίσως ολόκληρου του ηλιακού μας
συστήματος είναι η Μιράντα (με διάμετρο 474 Km), η οποία φαίνεται να έχει
υποστεί μεγάλες συγκρούσεις, τόσο μεγάλες που την έχουν κομματιάσει, φαίνεται
όμως πως κατάφερε στην συνέχεια να ξανακολλήσει τα κομμάτια της. Να
αναφέρουμε επίσης ότι σχεδόν όλα τα φεγγάρια του Ουρανού έχουν μαύρο χρώμα,
δείγμα της ακτινοβολίας που έχουν υποστεί από τον Ήλιο, η οποία έχει διασπάσει
τα επιφανειακά τους υλικά. Ακόμη ο πλανήτης διαθέτει ένα σύστημα από δέκα
δακτυλίους από πάγο νερού, μεθανίου και σκόνης, τα κομμάτια των οποίων
μπορούν να φτάσουν έως και το ένα μέτρο. Οι δακτύλιο αυτοί λόγω της κλίσης του
άξονα περιστροφής του Ουρανού είναι πολύ εμφανείς από την Γη και μας δείχνουν
συνεχώς μεγάλο μέρος της επιφανείας τους, ενώ βρίσκονται σε απόσταση 38 με 51
χιλιάδες χιλιόμετρα από τον πλανήτη.
Μία θεωρία που έχει δοθεί για να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες του Ουρανού,
αναφέρει ότι ο Ουρανός σχηματίστηκε όπως και οι υπόλοιποι πλανήτες του
πλανητικού μας συστήματος, χωρίς αξιοσημείωτη κλίση στον άξονα περιστροφής
του. Στην συνέχεια όμως υπέστη μία τεράστια σύγκρουση με ένα ουσιώδη
πλανητοειδή και από την σύγκρουση αυτή απέκτησε την κλίση στον άξονά του και
άρχισε να περιστρέφεται κατά την φορά που περιστρέφεται ακόμη και σήμερα. Όσο
για τους δορυφόρους του Ουρανού, σύμφωνα πάντα με την ίδια θεωρία,
υπέστησαν και αυτοί αλλαγές στην τροχιά τους γύρω από τον Ουρανό εξαιτίας της
βαρυτικής του επίδρασης και ξαναπροσαρμόστηκαν σύμφωνα με την νέα του
περιστροφή σε νέες τροχιές γύρω του.